Als ik niet beter zou weten zou ik zeggen dat ik een typisch Nederlandse opvoeding heb gehad. Tot ik eens ging nadenken over welke verschillen ik eigenlijk merk en herkenpunten zag bij anderen. Ik kom uit een gezin met een Nederlandse vader en een half Nederlands half Indische moeder. Hoewel ik als kind eigenlijk vooral heel Nederlands wilde zijn en geen rijstkorrel wilde eten draait zich dat nu tot een ideale mix.
Maar goed terug naar die oer Hollandse opvoeding die ik helemaal niet kreeg. Ik weet nog heel goed dat ik met een vriendin het ergens over had en ik het woord ‘kripoet’ liet vallen. Ze keek me aan alsof ik net het raarste woord ooit gezegd had, waar ik overtuigd was dat een ieder dit woord kende. Je weet wel toch, wanneer je handen en voeten lang in water geweest zijn en die rimpels in je tenen en vingertoppen komen te staan? Kripoet dus.
Opeens kreeg ik door dat ik woorden gebruikte die niet perse in ieders woordenboek stonden. Indische woorden die alsof het onderdeel is van de Nederlandse taal gewoon mee gingen in mijn woordenschat.
Of hoe een ieder opeens familie kan zijn. Dat je op de verjaardag van je oma opeens 20 nieuwe tantes voorbij zag komen. Bleken helemaal je tante niet te zijn trouwens, het was de buurvrouw, een oude vriendin of de baboe die altijd op de kinderen heeft gepast. Dat die kinderen ondertussen zelf ouders zijn hebben we het verder niet over, de baboe is nu gewoon een tante en zo blijft het.
Laatst had ik een gesprek met een vriendin, over hoe je merkt dat je Indisch bent als je met een Nederlandse man een relatie hebt. Ik vertelde haar over eten. Hoe eten in Nederlandse gezinnen een heel andere waarden lijkt te hebben dan hoe zij en ik hebben meegekregen. Als ik met Maxime, de vriendin dit verhaal, ergens heen ga dan is het geeneens de vraag of we gaan eten. Het is meer de vraag waar, en wat voor een snack we daarna nog gaan halen. Dat we op de pasar van loempia direct doorgaan naar de gado gado en tussendoor even een stop maken om een tjendol naar binnen te slurpen is de gewoonste zaak van de wereld.
Nu kan ik natuurlijk niet alle Nederlandse mensen over een kam scheren, ik ben er zelf een, voor 75% dan. Maar wat ik wel merk is dat eten in de Nederlandse cultuur veel minder aanwezig is. We eten omdat we moeten lunchen, om een vaste tijd, altijd diezelfde droge boterham met een laagje pindakaas. We eten warm rond half 6 en in het weekend kan er een chipje op tafel komen. Heftig vind ik het, hoezo wil je elke dag een saaie kleffe boterham eten als er zoveel meer opties zijn. Weet je wel hoe ontzettend lekker warm eten als ontbijt of lunch is? Dat pasteitjes, lempers of pangsit echt wel kan om 4 uur ‘s middags. Dat ‘s avonds een late night snack echt fantastisch is, ongeacht welke dag het is?
Als ik denk aan mijn verjaardag dan denk ik aan eten, overvloed aan eten want niemand mag iets te kort komen. De optie dat je moet gaan zeggen dat iets op is bestaat niet. De kans dat je nog 3 weken kan eten van de hapjes na je verjaardag is dan wel weer aanwezig. Ik koppel gezelligheid aan eten, samen zijn, genieten het is een directe verbinding met eten. Je doet het trouwens ook flink verkeerd als je bij mijn opa en oma bent en met honger naar huis gaat. Zo werkt het gewoon niet, er is altijd eten, genoeg voor iedereen en voor elk tijdstip.
Over eten gesproken, dat koken met een recept, ik vind het heerlijk. Maar kom bij mij niet aan met een theelepel van dit en zoveel gram van dat. Ik meet in vingerkootjes, snuifjes en gevoel. Al lach ik er om als ik mijn oma haar recepten lees en er totaal geen indicatie te vinden is van hoeveel je van iets nodig hebt. Ik kook met loas, djinten, sereh. Ik gebruik boemboe’s en maal mijn kruiden fijn in een oelekan of tjobek. Ik snap totaal niet hoe mensen rijst eten van een plat bord met mes en vork. Ik wil het liefst alles eten uit een diep bord of een kom en met een lepel kom ik een heel eind.
In dit ontzettende Hollandse uiterlijk zit een klein Indisch vrouwtje, ik weet het zeker.
tessakampdotnl.wordpress.com 