Al mijn hele leven ben ik te zwaar, dik. Ik zie dik dan ook niet als een naar woord. Het is wat ik ben, net als dat ik brunette ben en vrouw. Toch hangt er nog altijd een ontzettend groot waardeoordeel aan het woord dik. Dikke prima, zal je denken, maar nope. Ik ga je meenemen in de reis waarom dik zijn geen vies woord is.
Dik staat niet gelijk aan…..
Ongezond.
Dun trouwens ook niet aan gezond zijn. Er zijn genoeg mensen met maat 36 die wekelijks bij mc Donalds eten en nooit een sportschool zien. Er zijn ook genoeg mensen met maat 54 die meermaals per week sporten. Nou hangt gezond sowieso niet vast aan een gewicht of kledingmaat, maar je snapt het idee.
lelijk, minderwaardig, slecht
Nu denk jij misschien, nee logisch. Maar zo logisch is het niet. Hoe vaak zegt iemand “ik voel me dik” terwijl dik geen gevoel is. Ik voel me minderwaardig, ik voel me lelijk, ik voel me slecht. Dat zijn de dingen die je eigenlijk wilt zeggen. Er hangt een waardeoordeel aan het woord dik en dus gebruik je hem om iets anders te benoemen.
Je voelt je niet dik, je bent dik. Of niet, kan natuurlijk ook.
Dik is niets meer dan een grotere omvang hebben dan normaal. Maar goed, wat is dan weer normaal? Want in een maatschappij waarin een grote bil belangrijker lijkt te zijn dan je mentale gezondheid vind ik nog vrij weinig echt normaal.
Dik gelukkig
Ik ben een dikke vrouw en ben gelukkig met mezelf. Zegt dat dat ik nooit baal? Nee hoor. Ik baal vaak genoeg, van het feit dat kledingmerken denken dat dikke vrouwen graag in zeer ouderwetse kleding lopen en hun hele lijf willen bedekken. Van de ogen die kijken als ik besluit op straat een patatje te eten, van de mensen die denken dat hun mening relevant is en dus besluiten te benoemen dat je dik bent. Ik ben dik, niet blind.
En misschien is het voor jou lastig te begrijpen dat er mensen zijn die helemaal niet per se dun hoeven zijn om gelukkig te zijn. Dat is oke, maar ik ben meer dan mijn lijf. Mijn lijf bepaald niet mijn waarde in het leven en mijn lijf bepaald niet mijn mate van geluk.
Je lichaam accepteren
Je lijf echt omarmen als dikke vrouw wordt door de maatschappij geregeld heel lastig gemaakt. Als alles is ingericht op dun zijn en je dus je hele leven opmerkingen krijgt als “moet je dat wel eten?”, “die broek zit wel strak om je buik he” of “als je afvalt vind je zo een partner” is het lastig om hier nog je eigen stem in te vinden.
Terwijl naar mijn mening mentale gezondheid het allerbelangrijkste aspect is. En dat dus moeilijk wordt gemaakt voor dikke mensen, door dunne mensen die zogenaamd zo betrokken zijn bij jouw gezondheid.
Ik ben een dikke vrouw, ik verstop mijn lichaam niet. Of ik nou mijn shirt in of over mijn broek draag, die buik zit er. Ik laat mij in mijn keuzes niet belemmeren door mijn lijf.
Een ode aan mijn lijf
Zacht, rond en warm. Mijn buik, mijn armen, mijn benen. Het beschermt mij, het draagt mij, het ontwikkelt mij. Waarom dan niet vol liefde kunnen kijken, naar de striae, de littekens, de putjes. Naar de reis die dit lijf heeft afgelegd. Naar de reis die nog gaat komen. Ik vier haar niet altijd, altijd kan er altijd net iets beter. Maar voor wat? Hier, nu, altijd zal dit lijf mijn veilige basis vormen. Precies perfect zoals het zo imperfect is omarm ik haar. Weg van schaamte, weg van mezelf minder waard voelen. Dit ben ik, dit is mijn lijf en dit is mijn thuis.
Dikke vinger,
oke en veel liefs,
Tessa
tessakamp.com 